Robert Grosseteste

 Aristoteles’ten ve onun Müslüman yorumcularından, özellikle de İbn
Sînâ’dan etkilenen Grosseteste (1170-1253), doğayı tanımaya yönelik
bilimsel araştırmalar sırasında kullanılması maksadıyla önce resolutio
(çözme) ve sonra compositio (birleştirme) işlemlerinin yapılmasını
gerektiren iki aşamalı yeni bir araştırma yöntemi geliştirmiş ve
böylece Descartes’tan dört yüzyıl önce Descartesçı Yöntem’in
temellerini atmıştır; ona göre, çözmeden sonraki birleştirme
aşamasında, yani olguların oluş biçimlerini anlamlandırmaya yönelik
varsayımların kurulması sırasında, deneyden yararlanmak gerekir;
deney, birleştirme işleminin doğru bir biçimde yapılıp yapılmadığını
gösterecek yegâne ölçüttür.

Optiğin Yunanlılardan beri matematiksel bir bilim olarak
değerlendirilmesinden esinlenen Grosseteste, ilginç bir yaklaşımla
fizik ile matematik arasında bir bağlantı kurmuş ve sonradan öğrencisi
Roger Bacon tarafından da benimsenecek olan bu yaklaşım aracılığıyla,
fiziksel olguların matematiksel modellerle betimlenebileceğini
göstermiştir; ona göre, ışığın devinimi geometrinin kurallarına uygun


bir biçimde gerçekleştiğinden, doğadaki diğer bütün devinimlerin de
geometrinin kurallarına uygun bir biçimde gerçekleşmesi gerekir;
öyleyse sonraları Galileo’nun de belirteceği gibi, evren matematiksel
bir yapıdır ve matematik aracılığıyla tanımlanabilir
belgesi-574