Yeni bir ruh vermiş olduğu Ankara’da Paşa her yerde hazır ve nazır. On sekiz aydır telgraflar her dakika teşkilâtın en ufak bir soluğunu, en önemsiz bir düşüncesini kendisine ulaştırmakta. O artık teşkilâtıyla birlikte bir bütündür.
Görüşmelerimiz sırasında onun Avrupalı gibi hissettiğini, söyledikleri hakkında tam bir bilgi sahibi olduğunu, Londra, Paris, Roma ve Berlin’de çok iyi tanındığını öğrendim. Ne kuvvetli irade, bakışlarında ne canlı bir parıltı var; son derece uygar olan kişiliğinde ne kadar çok titizlik var. Karşısındaki ile konuşurken ona düşüncesini tamamlamak fırsatını vermekle beraber her şeyi de göstermekte. Uzun ve ince silueti, zarif yürüyüşü ile, emir vermeye alışık bir komutan olduğunu tahmin etmek pek güç. Hoşa gitmesini ve hoşlanmasını çok iyi biliyor. Her şeyi pek çabuk kavrıyor ve her şeyden duygulanıyor. Eserine bağlılığı yüzünden devamlı çaba harcamakta, görevini bir an olsun hatırından çıkarmadığı çok iyi anlaşılıyor. O, aynı çalışma temposu ile idarî ve askerî görevlerine hiç aralıksız devam ediyor.
16 Mart 1920’deki İngiliz kuvvet gösterisinden sonra, İstanbul’dan kaçmayı başaran mebuslarla, Anadolu’daki vilâyetlerden seçilerek gelmiş delegeler 23 Nisan 1920’de Ankara’da toplandılar. Anadolu ve Rumeli Müdafaai Hukuk Cemiyetlerinin Başkanı sıfatıyla Mustafa Kemal, önceden Türk halkına, yeni bir seçim yapılması gereğini telkin etmişti. Bu da yapıldı. Ankara Millet Meclisi, Halife’nin İngilizler elinde tutsak olduğunu düşünerek, hükümdarın bütün yetkilerini geçici olarak, kendi şahsında topladı; yasa ve yürütme gücünü de kendi üzerine aldı. Yetkilerinin bir bölümünü de, kendi kurduğu vilâyetlere aktardı. Her vilâyette, yasama ve yürütme gücünü temsil eden bir delege bulunacaktı. Bunlardan birinin, herhangi bir sebeple görevi boşalınca, Millet Meclisi bu boşluğu üyelerinden birini oraya atamakla dolduracaktı.
1921 yılının Ocak ayında, yeni bir kanun, egemenlik hakkını kayıtsız şartsız, üç yüz elli milletvekilinden oluşan Ankara Millet Meclisi’nin temsil ettiği halka verdi.
Meclis görevini tamamlayıncaya kadar çalışmalarına devam edecekti. Bu görev, saltanat ve hilâfetin bağımsızlığa kavuşturulması, Türkiye’nin toprak bütünlüğünün sağlanması idi.
Bu hedeflere varılınca Meclis kendi kendini feshedecek, iki yıl için yeni genel seçimler yapılacaktı. Mustafa Kemal, son zafer elde edilinceye kadar iktidarda kalacaktı. Böylece Ankara parlâmentosu biraz İngiliz parlâmentosunu andırıyordu.
Başlarında seçimle gelmiş bir başkan bulunan Fransa’daki komünlere benzer komünler teşkil edildi. Bunlar da aralarında bir vilâyet meclisi (şûra) seçecekler, bu meclis 4 memurla vilâyet mallarını idare edecek. Mutasarrıf (vali), alınan kararları denetleyecek. Vilâyet şube müdürleri: Millî eğitim, bayındırlık, sağlık… Vilâyet meclisinin teknik personelini oluşturacak. Bir kelimeyle, bu yönetim tam bir ademimerkeziyet sistemidir. Her vilâyetin kendi kendinin yönetimini sağlamak suretiyle, Anadolu’nun bir çeşit birleşik devletler durumuna gelmesi amaçlanmaktadır.
Delegelerin, komünlerin ve vilâyet meclislerinin yetkilerini ve sorumluluklarını belirleyen yasalar Ankara Millet Meclisi’nde tartışılıyor. Bununla özel komisyonlar ilgileniyordu.
İdarî kaza, idarenin bir bölümü durumunda varlığını koruyacak, polis de öyle, ancak bunlarda adlî şahıslar bulunmayacak.
İşte, idarî ve siyasî bakımdan Mustafa Kemal tarafından arzu edilen hükûmet şekli: Bağımsız Anadolu’yu yeni baştan kuvvetli bir idareye kavuşturmak. Askerî hareket bunun için bir vasıtadır. Mustafa Kemal Paşa çalışmalarının daha ilk günlerinde, kuracağı bina için sağlam bir temel aradı ve bunu halkı idareye iştirak ettirmekte buldu. Halka en uygun gelecek müesseseleri buldu: Demokratik kuruluşlar, hükûmetin çeşitli organlarına geniş ölçüde katılma, vilâyetler arasında, kendi özel âdetlerini, geleneklerini korumalarına yardımcı olacak bir federatif bağ. Bu kuruluşa bütün Doğu halklarının istediği bir şey daha verdi: Gerçek bir şef, zorba olmayan öyle bir şef ki, kendini tamamen vatandaşlarına adamış olacak. Bunun için de kendinden, kişisel zevklerinden fedakârlık yapacak; büyük dava için yaşayacak, üzerine sevgi ve saygı çekecek.
Mücadelenin ve İngiliz emperyalizminin her saat ortaya çıkardığı güçlüklerin aşındıramadığı bu şahsî cazibe, ülkenin en yüksek zekâlarını Mustafa Kemal’in etrafında toplamaya yetti. Onlar da şahsî çıkarlarını unuttular. Aynı davaya inanmış bu insanların feragatleri, işte Ankara’da herkesi en çok heyecanlandıran şey bu.
Bu işin idaresi pek o kadar kolay değil. Onun çevresinde, hareket halinde olan bütün bir Asya, kendine bir yön araştırıyor. Söz konusu, kaçınılmaz olan yardımları sınırlandırmak, bağımsızlığı korumak. Mustafa Kemal çok kuvvetli olduğu zaman işler yolunda gidiyor, ama arada krizler ve geri çekilme zorunluğu olan günler de var. O zaman tehlikeli kişiler homurdanıyor, bilinçsiz halk birtakım isteklerde bulunuyor ki böyle durumlarda en iyiler ve en akıllılar haksız çıkıyor.
Geleneklere dayalı bir teşkilât: Zafer kesindir
Çevremde neler görüyordum. Bolşevikliğin tamamen aksi bir tez olan gelenek üzerine kurulu, mülkiyete, aile bağlarına ve vatanseverliğe dayalı ve bütün güçleri kullanan bir teşkilât. Her yerde emirler, parası ödenen işler, memurlara ve askerlere ödenen maaşlar. Her tarafta tahıl ve yiyecek, ekilmiş tarlalar, normal hayatı devam ettirmek için harcanan büyük çabalar. Her yanda tek hareket ve tek amaç.
İleri karakollardan birkaç kilometre uzaklıktaki köylülerin, geriye kalan bütün güçlerini kullanarak, mülkiyete, aile bağlarına, vatanseverliklerine dayanarak, her şeyi yeni baştan yapmak için yangın yerlerindeki külleri temizlemeye başladıklarını gördüm. İnanılmayacak kadar çalışkan Anadolu köylüsünün, topların konuştuğu yerlerin hemen yakınında yaptığı bu işler, büyük şefin ülkesini ne kadar büyük bir dikkatle koruduğunu, tehlikeleri ve şansları önceden nasıl gördüğünü ispat etmektedir. Ama onu çalışırken görmek daha başka, karar vermekteki esnekliği, bitip tükenmeyen enerjisi, gerçekleri hemen görüşü hakkında o zaman tam bir fikir edinmek mümkün olur.
Onun gerçek formülü: Rakip güçler arasında dengeyi korumak, hiçbiri tarafından yutulmamak. Bu ise her zaman kolay olmayan bir şeydir. Bazen fırtına Ankara üstünde patlamakta, kafalar kızmakta, Doğu’dan gelen bir rüzgâr her şeyin üstünden geçmekte. O zaman suçlamalar ve söylenmeler başlamaktadır; Millet Meclisi toplanmakta, muhalefet harekete geçmektedir: ”Paşa nerede? Buraya gelmek zahmetine bile katlanmamış. Bizimle alay ediyor ve bunu gizlemiyor.” Bunun üzerine hatipler söz alıyor, heyecan son sınırını buluyor ve Meclis âdeta bir Avrupa parlâmentosu havasına bürünüyor. Bu sırada, kendisine çok yakışan askerî bir kaput giymiş olduğu hâlde, Paşa salona giriyor. Her zamanki yerini alıyor ve ne demek istediğini emsalsiz bir biçimde anlatan o ilgi çekici bakışıyla Meclis’i bir süzüyor, ama salondakiler direniyorlar ve ondan bazı şeyler soruyorlar. Şef konuşmaya başlıyor. Birkaç kelime söyledikten sonra herkes onu dinlemeye koyuluyor; ortalığa bir sessizlik çöküyor. Konuşması devam ediyor. Çınlıyan bir sesle, kısa cümlelerle, kendisine tam bir hâkimiyetle isteklerini özetliyor. Cazibesi hemen herkesi etkilemiştir. Çılgınca alkışlanıyor, bütün eller onun istekleri doğrultusunda oy vermek için havaya kalkıyor; böylece bir savaş daha kazanılmıştır.
Sonra çekiliyor. Ama toplantı devam ediyor ve Meclis ikinci derecede önemli bazı sorunları bir çözüm şekline bağlıyor. Ama şimdi milletvekilleri sadece tek kulakla dinliyorlar. Başkanvekili Adnan Bey dizginleri ele alıyor ve güler yüzle tartışmaları yönetiyor. Celâleddin Arif ve meslektaşları, hocalar, tartışmalara müdahale ediyorlar, vilâyet delegeleri de düşüncelerini söylüyor. Dışişleri grubu dış politika hakkındaki eleştirileri ve tartışmaları dikkatle izliyor.
Bununla birlikle Anglosaksonlar, düzenledikleri Haçlı seferini, Yunanlıları aralıksız hücuma teşvik ederek sürdürüyorlar. Ankara’yı, yazılarımı tamamlayamadan, savaşın en kızgın anında terk etmeye hazırlanıyorum. Bununla beraber, ülkeye, onun ihtiyaç ve isteklerine tamamen uyan bu kadar mükemmel bir teşkilâtın kolayca yok olamayacağı konusunda çok şeyler öğrenmiş bulunmaktayım. Bu nedenle onun son zafere ulaşacağından hiç şüphe etmemek gerekir.
Kaynak: Kurtuluş Savaşı Sırasında Türk Milliyetçiliği
belgesi-2708
